Zwolnienie dyscyplinarne za nieobecność.

Zwolnienie dyscyplinarne z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności Po jakim czasie nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy możemy dyscyplinarnie zwolnić pracownika?

Przepisy Kodeksu pracy nie określają, po jak długim okresie nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy pracodawca ma już prawo zwolnić pracownika dyscyplinarnie (czyli w trybie natychmiastowym – na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp). W praktyce powszechnie przyjmuje się jednak, że już jednodniowa nieusprawiedliwiona nieobecność w pracy daje pracodawcy prawo do dyscyplinarnego zwolnienia pracownika, z czego pracodawcy korzystają.

Dyscyplinarne zwolnienie pracownika z pracy za jednodniową nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy nie jest również kwestionowane przez sądy pracy. Przykładowo w wyroku z 14 grudnia 2000 r. (I PKN 150/00, OSNP 2002/15/357) Sąd Najwyższy orzekł, że nieusprawiedliwienie nieobecności w pracy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych (pomimo uprzedniego zawiadomienia pracodawcy o nieobecności i jej przyczynie). W rozpatrywanej przez sąd sprawie nieusprawiedliwiona nieobecność pracownika była właśnie jednodniowa.

Za rażące naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w konkretnym przypadku uznane może być nawet zaprzestanie świadczenia pracy przed końcem pracy określonym przez pracodawcę, czyli nieusprawiedliwiona nieobecność na stanowisku pracy przez część dnia pracy. W opinii Sądu Najwyższego jest to bowiem naruszenie wynikającego z art. 100 § 1 kp obowiązku sumiennego wykonywania pracy oraz obowiązku przestrzegania ustalonego porządku pracy wynikającego z art. 100 § 2 pkt 2 kp (wyrok SN z 20 lipca 2000 r., I PKN 742/99, OSNP 2002/3/74). W praktyce jednak w takich przypadkach pracoda wcy decydują się na zwolnienie dyscyplinarne pracownika dopiero w sytuacji, gdy takie „urywanie się” z pracy się powtarza.

Podstawa prawna:

art. 52 § 1 pkt 1, art. 100 § 1, art. 100 § 2 pkt 2 Kodeksu pracy.